ArtykułyEncyklopedia

Phycodurus eques

Encyklopedia akwarystyczna

Pławikonik australijski (Phycodurus eques)

Pochodzenie: morskigatunek endemiczny zamieszkujący wyłącznie wody wokół południowej Australii. Spotykany głównie w okolicach południowo-zachodnich wybrzeży kontynentu na południe od Perth.

Wielkość: dorosłe osobniki od końca pyska do końca ogona osiągają 35 cm długości.

Akwarium: morskie, bardzo duże, trudne do zapewnienia w warunkach domowych o wysokości co najmniej 1,5 m, niezbyt mocno oświetlone (w akwariach publicznych pławikoniki te są bardzo często eksponowane w wysokich zbiornikach w kształcie walców). Ryby, zwłaszcza świeżo sprowadzone, są bardzo wrażliwe na wahania i gwałtowne zmiany oświetlenia.

Charakterystyka: ryba łagodna i bardzo delikatna ze względu na charakterystyczne kształty. Osobniki schwytane w naturze – bardzo trudne do zaaklimatyzowania w niewoli. Ryby pochodzące z hodowli adaptują się na ogół stosunkowo łatwo. Należy pielęgnować je w oddzielnym zbiorniku, ew. w towarzystwie innych pławikoników np. Phyllopteryx taeniolatus.

Opis: jedna z najbardziej oryginalnych ryb świata. Jej ciało jest wydłużone i charakterystycznie faliście powyginane w płaszczyźnie pionowej. Głowa zakończona silnie wydłużonym, rurkowatym pyskiem z charakterystycznym wyrostkiem kostnym tuż przed oczami. Ciało pokrywają liczne liściopodobne wyrostki skórne, które wraz z płetwami nadają mu kształt gałązki glonu. Dzięki temu perfekcyjnemu kamuflażowi ryby nie są rozpoznawane przez drapieżniki jako potencjalne ofiary, mogą również niepostrzeżenie zbliżać się do własnej zdobyczy. Osobniki młode ubarwione kremowo-brązowo, dorosłe jasnożółte z zielonkawym odcieniem i ukośnymi, wąskimi, kremowymi paskami na ciele. Osobniki przebywające na głębokościach powyżej 30 m nabierają brunatnej lub fioletowoczerwonej barwy.

Rozmnażanie: w naturze do rozrodu dochodzi w listopadzie i grudniu, ale jest to uzależnione od specyfiki danego roku. Gotowe do tarła osobniki gromadzą się na terenach lęgowych już od października. Samice można poznać po wyraźnie zaokrąglonych, wypełnionych ikrą brzuchach, zaś u samców ogonowa część ciała staje się jaskrawożółta i jakby spuchnięta (prawdopodobnie od gromadzącej się w tej okolicy spermy – mechanizm tego zjawiska nie został jeszcze do końca poznany). Samica składa partiami 250-300 jaj, które są wciskane przez ryby w skórę na ogonie samca (od odbytu po nasadę płetwy ogonowej). Podczas tego procesu następuje ich zapłodnienie. Jaja są następnie noszone przez samca otoczone kapsułkami skóry. Początkowo mają ok. 4 mm średnicy i – wraz z rozwojem znajdujących się w nich zarodków – powiększają się aż do 7 mm. Inkubacja trwa ok. 8 tygodni. Wykluwające się z jaj młode są doskonale rozwinięte i mają ok. 35 mm długości (w jaju pozostają spiralnie skręcone). Wykluwają się stopniowo jeden po drugim – proces ten może trwać nawet 7 dni. Ma to na celu rozprzestrzenienie przez samca młodych na możliwie dużym obszarze, co znacząco zwiększa prawdopodobieństwo ich przeżycia. Po wykluciu się młodych skóra na ogonie samca bardzo szybko się goi i powraca do stanu pierwotnego. Narybek wędruje najczęściej do płytkich piaszczystych wód przybrzeżnych, gdzie wśród roślinności wodnej znajduje bogactwo pokarmu w postaci drobnych bezkręgowców planktonowych. Młode rosną początkowo bardzo szybko osiągając w ciągu kilku miesięcy mniej więcej połowę swej maksymalnej długości. Następnie tempo ich wydłużania się gwałtownie spada (jest to szczególnie widoczne w naturze, w akwarium nieco mniej), zaczynają za to nabierać masy. Dojrzałość płciową osiągają w wieku jednego roku, gdy przekroczą 20 cm długości. Pełne rozmiary osobników dorosłych osiągają w wieku 2 lat. Rozmnażanie w niewoli jest możliwe – pławikonik ten jest regularnie mnożony na wyspecjalizowanych fermach dostarczających ryby na potrzeby akwarystyki. Dzięki temu nie jest zagrożony w swym naturalnym środowisku. Starannie pielęgnowany dożywa w akwarium 10 i więcej lat.

Pokarm: w naturze żywi się skorupiakami morskimi od mysis po spore krewetki. W akwarium wykarmienie tej ryby jest nad wyraz problemowe, bowiem na ogół nie akceptuje ona pokarmów innych niż żywe. W warunkach europejskich najczęściej karmi się ją żywymi krewetkami atlantyckimi, młodszym osobnikom można podawać również hodowlanego solowca oraz mysis. Wymaga regularnego karmienia nawet kilka razy dziennie. (js)

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Sprawdź również
Close
Back to top button