Artykuły

Ślimaki nagoskrzelne – supermoc czy strategia przetrwania?

Akwarystyka i ekologia

Michalina Pączkowska: Ślimaki nagoskrzelne – supermoc czy strategia przetrwania?

Nagoskrzelne albo też tyłoskrzelne (Opisthobranchia) to podgromada ślimaków obejmująca morskie i nieliczne słodkowodne gatunki. Podobnie jak ślimaki lądowe, poruszają się one dzięki muskularnej stopie, uwalniającej śluz, który ułatwia przemieszczanie się po podłożu. W większości są gatunkami bentosowymi, czyli zamieszkującymi dno zbiorników wodnych. Jeśli chodzi o wymiary, to grupę cechuje spora rozpiętość – od kilku milimetrów do kilkudziesięciu centymetrów. Nagoskrzelne posiadają bardzo charakterystyczne „rogi”, czyli czułki, wypustki, zwane rhinoforami, które służą do rozróżniania smaku, zapachu, są również czułe na dotyk, pozwalają znajdować zarówno pożywienie, jak i partnera do kopulacji – ale o tym za chwilę.

Dieta morskich ślimaków tyłoskrzelnych jest zróżnicowana. Większość z nich żywi się glonami zeskrobanymi ze skał czy koralowców, ale są też gatunki drapieżne, zjadające gąbki, jamochłony, a także inne ślimaki – niezależnie od rodzaju pokarmu do jego rozdrobnienia przydaje się radula: rodzaj tarki z niewielkimi ząbkami – właśnie tak z „gryzieniem” radzą sobie ślimaki. Cechą wspólną i jednocześnie wyróżniającą spośród innych ślimaków jest obecność skrzeli w postaci pierzastych wyrostków, a muszli – wyłącznie w okresie larwalnym.

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Sprawdź również
Close
Back to top button