Artykuł w pliku PDF o objętości 12 s. A4. Plik jest wysyłany po zatwierdzeniu wpłaty.
Wielkopłetw wspaniały (Macropodus opercularis)
2,46 zł
Fragment artykułu: Hubert Zientek: Wielkopłetw wspaniały (Macropodus opercularis) – stary, ale jary. Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 6/2022 (196).
Ten zasłużony weteran akwarystyki znany jest w naszym pięknym hobby już od ponad 150 lat. Po raz pierwszy ryby te sprowadzono do Europy (Paryż) w 1869 roku, gdzie zostały rozmnożone przez francuskiego ichtiologa Pierre’a Carbonniera (1828–1883). Miał on ponoć do dyspozycji 17 osobników – 12 samców i 5 samic. Na ziemiach polskich zaś wielkopłetwy pojawiły się w latach 70. XIX wieku. Od końca lat 80. ubiegłego stulecia nastąpił mniejszy lub większy zmierzch popularności gatunku, niemniej nigdy nie został on zapomniany ani też nie zniknął na dobre z akwariów polskich hobbystów. O jego zaletach i wadach, ciekawym behawiorze, zasadach chowu i rozmnażania traktuje niniejszy artykuł.
Wielkopłetw wspaniały należy do rodziny guramiowatych (Osphronemidae) i dawniej zwany był makropodem lub, rzadziej, rybą rajską. Jego nazwa zaś w języku angielskim brzmi: Paradise fish. Pierwotną ojczyzną występowania są w naturze wody Azji Wschodniej (Chiny) i Południowo-Wschodniej (Wietnam) – od zlewisk dużych rzek i starorzeczy po kanały, pola ryżowe, rowy melioracyjne, sadzawki, rozlewiska i bagna. Są to siedliska wodne zwykle ubogie w tlen, ciepłe, niezbyt głębokie, często zamulone lub wręcz błotniste, mętne i bogate w materię organiczną zalegającą na dnie. W wyniku działalności człowieka wielkopłetwy rozprzestrzeniły się także na inne, czasami odległe tereny (np. Madagaskar, USA). Oczywiście, aby móc żyć w opisanych powyżej niekorzystnych warunkach środowiskowych, gatunek ten, jak i inni przedstawiciele błędnikowców (Anabantoidei), został wyposażony przez naturę w dodatkowy, parzysty narząd oddechowy zwany błędnikim (narządem błędnikowym) lub labiryntem. Jest on zlokalizowany w górnej części komory skrzelowej (wypełnia sporą jej część, stąd same skrzela u przedstawicieli wspomnianego podrzędu są dość mocno ograniczone pod względem wielkości, a tym samym mają niewielką zdolność do wymiany gazowej). Narząd błędnikowy ma postać spirali z dwoma podobnymi do liści strukturami. Znajdują się w nich bardzo liczne blaszki (płytki) kostne, ułożone koncentrycznie i pofałdowane, tworzące iście osobliwy… labirynt. Są one połączone z pierwszym łukiem skrzelowym i pokryte niezwykle bogato unaczynionym, śluzowatym nabłonkiem. Błędnik bierze także udział w zmyśle słuchu (powietrze jest lepszym przewodnikiem dźwięków niż woda), a także podczas budowy przez samca pienistego gniazda chroniącego ikrę.
Zawartość udostępnianego pliku PDF jest wartością intelektualną chronioną prawem autorskim. Reprodukcja całości lub części zawartości pliku jest zabroniona bez pisemnej zgody firmy Pet Publications Sp. z o.o. Odbiorca publikacji ma prawo kopiować ją wyłącznie na urządzeniach, których jest właścicielem i na własny użytek.
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.