Zagrzebki

Fragment artykułu: Julia Sarnowska: Zagrzebki – żyć szybko, umrzeć młodo… Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 3/2007 (59).

Tempo wzrostu większości ryb jest stosunkowo powolne, mija niejednokrotnie wiele miesięcy, zanim uzyskany z takim trudem narybek zaczyna wreszcie przypominać swym wyglądem okazy dorosłe ciesząc oko hodowcy i napawając go „ojcowską” dumą. Jednak w przebogatym świecie podwodnej przyrody istnieją również ryby odznaczające się ekspresowym tempem rozwoju. Rosną one dosłownie w oczach w ciągu kilku tygodni osiągając docelowe rozmiary i uzyskując zdolność do rozmnażania. Niestety, w zamian płacą najwyższą cenę – ich życie trwa bardzo krótko: w naturze zwykle zaledwie kilkadziesiąt dni, w akwarium – maksymalnie dwa, trzy lata. Mowa o zagrzebkach (Nothobranchius) – afrykańskich sezonowych rybach zamieszkujących okresowo wysychające akweny stepów i półpustyń pokrywających rozległe połacie tego kontynentu.

Romantyzm i tragizm
W okrutnym świecie przyrody dążenie do przedłużenia istnienia gatunku jest najsilniejszym z popędów, potężniejszym nawet od instynktu samozachowawczego. większość stworzeń za wszelką cenę dąży do wydania potomstwa, nawet kosztem własnego życia. Najlepszym tego dowodem są właśnie zagrzebki. Stanowią one zarazem przykład doskonałego, wręcz idealnego przystosowania do, zdawałoby się, skrajnie niekorzystnych dla ryb warunków środowiskowych i klimatycznych. Rybki te zamieszkują wody wschodniej części Afryki, oraz niektórych wysp Oceanu Indyjskiego (m. in. Seszeli). Bytują przy tym na obszarach sawanny, półpustyń, a nawet pustyń. Są skrajnie niewybredne co do wielkości akwenu – potrafią występować nawet w kałużach, przydrożnych rowach czy w… wypełnionych wodą dziuplach drzew. Ze względu na bardzo wysokie temperatury i rzadkość występowania opadów „zbiorniki” te co jakiś czas wysychają (lub może raczej wypełniają się wodą tylko od czasu do czasu). Pozornie w takich warunkach nie mogłaby przeżyć żadna ryba.