ArtykułyEncyklopedia

Trzcina pospolita (Phragmites communis)

Encyklopedia - oczko wodne

Trzcina pospolita (Phragmites communis)

Opis: gatunek rodzimy będący największą rośliną zielną naszej krajowej flory. Bardzo pospolity, występuje na obrzeżach większości stojących zbiorników wodnych, a także na mokradłach, torfowiskach, bagnach i innych terenach wilgotnych. Dorasta do kilku metrów wysokości. Łodygi są grube i sztywne. Wyrastające z nich ostre, sztywne liście o trawiastym pokroju otaczają międzywęźla. Trzcina kwitnie od lipca do września, wytwarzając okazałe kwiatostany w postaci brunatnej wiechy.

Warunki uprawy: roślina bardzo łatwa w uprawie, nawet – można powiedzieć – zbyt łatwa, bowiem często wymyka się spod kontroli. Doskonale rośnie zarówno na stanowiskach nasłonecznionych, jak i zacienionych. Jest gatunkiem niebywale ekspansywnym i bez zdecydowanych zabiegów może w krótkim czasie zarosnąć całą powierzchnię wokół oczka. Dlatego najlepiej sadzić ją w sposób kontrolowany w dużych, perforowanych pojemnikach lub koszach ustawionych przy  brzegu do połowy w wodzie lub wkopanych w wilgotną glebę wokół stawu. Pojemnik należy wypełnić mieszaniną piasku i gliny w stosunku 2 lub 3 części piasku na jedną część gliny. Bujny wzrost rośliny należy systematycznie ograniczać poprzez usuwanie nadmiaru tworzących się rozłogów i ograniczanie powierzchni, którą zajmuje. Jesienią należy ściąć żółknące liście i pędy, pozostawiając kikuty łodyg sterczące ponad powierzchnię wody (zimą poprawiają wymianę gazową w stawie). Wiosną samoczynnie odrasta z zimujących kłączy. Znacznie bardziej dekoracyjnymi i mniej ekspansywnymi gatunkami trzcin są posiadające dwukolorowe liście: trzcina karka (Phragmites karka) oraz trzcina australijska (P. australis). W hodowli uzyskano różnorodne odmiany tych gatunków. Warunki ich uprawy nie różnią się znacząco od trzciny pospolitej (trzcina karka – ze względu na mniejsze rozmiary i zdecydowanie wolniejszy wzrost polecana jest również do mniejszych oczek wodnych).

Rozmnażanie: niezwykle szybkie, drogą wegetatywną poprzez podział kłącza oraz bardzo grube i dochodzące nawet do kilku metrów długości rozłogi. Możliwe również rozmnażanie generatywne za pomocą nasion.

Wykorzystanie: roślina nabrzeżna, idealna zwłaszcza do większych oczek wodnych. Jeden z najpospolitszych gatunków występujących w naturalnych zbiornikach wodnych. Nadaje stawowi wrażenie dzikości. Pas trzcin stanowi też doskonałą ostoję dla zwierząt wodnych. Trzcina, dzięki intensywnemu wzrostowi, pobiera z wody bardzo dużo substancji azotowych, działając jak naturalny filtr i zapobiegając rozwojowi glonów (trzciny są również wykorzystywane w przydomowych oczyszczalniach ścieków). Potężne systemy korzeniowe doskonale wiążą glebę, więc trzcina bywa używana również do umacniania zagrożonych erozją brzegów. Uwaga! W okresie kwitnienia gatunek ten produkuje duże ilości pyłku, który jest silnym alergenem. Dlatego – w przypadku osób uczulonych na pyłki – nie zaleca się uprawy trzcin w oczku wodnym. W okresie zimowym suche pędy trzcin mogą znaleźć również nietypowe wykorzystanie – ścięte, uformowane w wiązkę i umieszczone w przerębli dzięki pustym w środku łodygom zapewniają stałą wymianę gazową, zapobiegając całkowitemu zamarznięciu wody i uduszeniu się ryb. Gatunek ten ma również znaczenie gospodarcze – jego łodygi wykorzystuje się do produkcji mat, plecionek, jak również do ocieplania budynków i krycia dachów. Niekiedy trzcinę wykorzystuje się również jako ściółkę i paszę dla zwierząt gospodarskich. (js)

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button