ArtykułyEncyklopedia

Antennarius spp.

Encyklopedia akwarystyczna

Antennarius spp.

„Wędkarz” 

Pochodzenie: w zależności od gatunku ciepłe wody oceanów całego świata.

Wielkość: w zależności od gatunku najczęściej do 20 cm długości (rekordowo do 33 cm), w akwarium przeważnie nie przekracza 15 cm.

Akwarium: ryba ta zadowala się już 100–litrowym zbiornikiem, nie należy bowiem do zwierząt zbyt ruchliwych (w handlu na ogół dostępne są młode okazy o długości 7–10 cm). Należy wyposażyć go w liczne kryjówki wśród fragmentów żywej skały. Bez problemu można umieścić wraz z „wędkarzem” dowolne bezkręgowce osiadłe, które całkowicie ignoruje (może je co najwyżej poprzewracać „spacerując” po skałach).

Charakterystyka: „antennariusy” mogą stanowić ciekawy obiekt hodowli akwariowej. Najlepiej pielęgnować je pojedynczo w zbiorniku gatunkowym, bowiem ewentualne mniejsze ryby w akwarium szybko zostałyby schwytane (uwaga! „wędkarz” jest w stanie połknąć zdobycz niewiele mniejszą od siebie), większe zaś mogą niepokoić naszego niezwykłego „wędkarza”. W zbiorniku nie należy umieszczać również krewetek, bowiem one także mogą zostać upolowane.

Opis: ciało z reguły jest krótkie, nieco bocznie spłaszczone o bardzo dużej głowie z oczami umieszczonymi na jej wierzchniej stronie. „Wędkarze” odznaczają się groteskowymi kształtami z charakterystycznie przekształconymi płetwami brzusznymi przypominającymi „łapy” służące do poruszania się po dnie. Ubarwienie ciała jest niejednokrotnie bajecznie wręcz kolorowe i umożliwia kamuflaż wśród osiadłych bezkręgowców zamieszkujących rafę koralową. Ryba jest w stanie zmieniać je do pewnego stopnia i doskonale dostosowywać się do kolorów swego otoczenia. Bodaj najbardziej niezwykłą cechą przedstawicieli tej rodziny jest charakterystyczna „wędka” służąca do łowienia, a raczej wabienia zdobyczy. Znajduje się ona na czole zwierzęcia i powstała z przekształcenia pierwszego promienia płetwy grzbietowej. Co więcej, ryba jest w stanie wciągać ją pod skórę i wystawiać tylko w razie potrzeby. „Wędka” ta jest cieniutka i zakończona czymś w rodzaju „chwościka” utworzonego z nitkowatych wyrostków.

Pokarm: potoczna nazwa tych ryb („wędkarz”) wzięła się od niezwykłego sposobu chwytania przez nie zdobyczy. Otóż te sprytne drapieżniki nie trudzą się mozolną pogonią za zdobyczą, ale wabią ją do siebie, niczym wytrawni miłośnicy wędkowania, za pomocą umieszczonego na czole długiego wyrostka stanowiącego wyspecjalizowany sprzęt rybacki. Wystawiony do przodu drga nieustannie tuż nad paszczą leżącej na dnie ryby. Gdy zwabiona ruchami wyrostka ofiara znajdzie się tuż nad otworem gębowym drapieżcy, ten gwałtownie go rozszerza i chwyta zdobycz do olbrzymiej paszczy, skąd następnie trafia ona do równie przepastnego i niebywale rozciągliwego żołądka (warto dodać, że podobne wabiki występują u wielu niespokrewnionych z „antennariusami” gatunków ryb głębinowych, które wykształciły w procesie ewolucji zbliżone techniki łowieckie).

Najczęstszą ofiarą „wędkarzy” są drobne babki morskie żerujące tuż nad powierzchnią podłoża oraz wśród skał rafy koralowej. Ich ulubionym przysmakiem są drobne zwierzęta planktonowe, które wyrostek na końcu niezwykłej wędki „wędkarza” do złudzenia wręcz naśladuje. W warunkach akwariowych jako pokarm również najlepiej sprawdzają się żywe rybki, np. tolerujące słoną wodę molinezje. Można wtedy obserwować fascynujące zachowania ryby związane z wabieniem zdobyczy i zdobywaniem przez nią pożywienia. Większość „wędkarzy” po przyzwyczajeniu chętnie zjada też mrożone stynki i krewetki, które można podawać bezpośrednio w okolice ich przepastnych paszcz przy pomocy długiej pęsety.

Rozmnażanie: nie rozmnaża się w akwarium.

Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 5/2015 (149).

Chcę zamówić prenumeratę
Chcę zamówić ten numer

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Sprawdź również
Close
Back to top button