Danio choprae

Danio choprae

Fragment artykułu: Julia Sarnowska: Danio choprae – przybysz z Birmy. Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 1/2010 (90).

Gatunek ten zamieszkuje dorzecze rzeki Ayeyarwady w pobliżu miast Kamping i Namma w dystrykcie Myitkyina. Prawdopodobnie jest typowym endemitem o stosunkowo wąskim obszarze występowania, choć nie można wykluczyć, że izolowane populacje tej ryby nie zostaną wkrótce odkryte w innych częściach Birmy (już teraz podejrzewa się, że odmiana tego gatunku występuje w górskim rejonie Putao). Typowym środowiskiem jego życia są bystro płynące, niewielkie strumyki spływające ze stoków gór o dnie pokrytym żwirem i wygładzonymi przez prąd wody kamieniami oraz częściowo porośnięte roślinnością wodną. Choć rybę tę opisano już w 1937 r. dla potrzeb akwarystyki „odkryto” ją dopiero na początku obecnego wieku (po zmianach politycznych w Birmie i szerszym otwarciu tego kraju na świat). Pierwsze okazy pojawiły się w sprzedaży w 2001 r., zaś dwa lata później danio te były już dość powszechnie dostępne w europejskich sklepach zoologicznych.
Danio choprae nie należy do olbrzymów – dorasta zaledwie do 30 mm długości. Posiada wrzecionowate, lekko bocznie spłaszczone ciało pokryte łuskami o jasnobrunatnej barwie. Na bokach ciała w jego środkowej części widnieje kilka owalnych, pionowych, lekko ukośnych podłużnych plam barwy ciemnobrunatnej przypominających nieco pręgi. Stopniowo zanikają one zarówno w kierunku głowy, jak i płetwy ogonowej. Przez skórę na brzuchu prześwieca duży, srebrzysty pęcherz pławny. Największą ozdobą rybki są jednak dwa lśniące, częściowo zachodzące na siebie poziome pasy. Pierwszy z nich – pomarańczowy – zaczyna się tuż nad okiem i biegnie wzdłuż ciała mniej więcej do połowy jego długości. Od górnej strony graniczy z nim wąziutka, zielononiebieska połyskliwa linia. Drugi pasek – nieco szerszy i czerwonawy, charakterystycznie opalizujący – zaczyna się u nasady płetwy ogonowej i biegnie wzdłuż linii bocznej również mniej więcej do połowy długości ciała zwierzęcia tak, że na jego boku w centralnej części oba pasy zachodzą na siebie na tle wspomnianych już pionowych brunatnych plam. Grzbiet rybki jest oliwkowozielony z licznymi, błyszczącymi zielonkawymi punkcikami. Płetwy są niemal bezbarwne, jedynie skrajne promienie płetwy ogonowej, pierwszy promień grzbietowej oraz podstawa płetwy odbytowej są ozdobione wąskimi żółtozielonymi smużkami. Dymorfizm płciowy występuje u tego gatunku stosunkowo wyraźnie i samce są łatwiejsze do odróżnienia od samic, zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia z większą grupą ryb. „Panie” są znacznie grubsze i masywniejsze w części brzusznej, natomiast dużo szczuplejsze samce na ogół odznaczają się ciemniejszym, bardziej wyrazistym ubarwieniem.