Hiacynt wodny (Eichhornia crassipes)

Fragment artykułu: Paweł Czapczyk: Żarłoczny gigant – hiacynt wodny. Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 5/2022 (195).

Hiacynt wodny (Eichhornia crassipes) pochodzi z dorzecza Amazonki. Jednak z uwagi na łatwość rozprzestrzeniania się i adaptacji w rozmaitych typach wód, został on zarówno nieświadomie zawleczony, jak i świadomie introdukowany w różnych strefach tropikalnych i subtropikalnych.

„Zaraza wodna”
Obecnie – oprócz macierzystego występowania na kontynencie południowoamerykańskim – spotkać go można w Ameryce Północnej, Afryce, Azji, Australii i Nowej Zelandii. Kapitalnie rozwija się w ciepłych i widnych siedliskach słodkowodnych – jeziorach, stawach, rzekach i na mokradłach. W konsekwencji eichhornia gruboogonkowa (bo i tak gatunek ten bywa nazywany w Polsce) uznawana jest dziś za gatunek kosmopolityczny, a w niektórych krajach – za gatunek inwazyjny. Więcej nawet: Eichhornia crassipes trafiła do Księgi rekordów Guinnessa jako najbardziej uciążliwy chwast wodny na świecie. „Zaraza wodna”, „chwast miliona dolarów” – to tylko dwa z określeń, jakimi obdarzono tę piękną skądinąd roślinę. Jeśli bowiem hiacynt egzystuje w warunkach sprzyjających jego wzrostowi – w ciągu dwóch tygodni potrafi podwoić swoją objętość, całkowicie zarastając bajora, kanały i rzeczne zatoki. Efekty jego wybujałej wegetacji w postaci gęstych kobierców stają się prawdziwą zmorą dla mieszkańców niektórych rejonów globu, nie tylko uniemożliwiając komunikację ludziom korzystającym ze sprzętu pływającego, ale również utrudniając pracę rybakom i elektrowniom wodnym. Rośliny odcinają dopływ światła do głębszych partii wody i praktycznie anihilują wymianę gazową pomiędzy wodą a atmosferą, co uruchamia reakcję łańcuchową i skutkuje zamieraniem wielu procesów życiowych w konkretnych akwenach.