Zeszyt Akwarystyczny nr 23 (23): Paweł Czapczyk: Muszlowce – architekci z Tanganiki

2,94 

Zeszyt Akwarystyczny – dane techniczne wydania:

  • Objętość – 32 stronice (łącznie z okładkami)
  • Fotografie, grafiki, ilustracje
  • Papier kreda błysk lub mat
  • Okładka szyta
  • Częstotliwość: miesięcznik, cykl wydawniczy zawieszony
  • Zasięg: ogólnopolski
  • ISSN: 2083-4357

Po opłaceniu zamówienia Kupujący otrzyma linki do pobrania plików w formacie PDF. Publikacja oznaczona w sposób widoczny i ukryty.

© 2018 Pet Publications Sp. z o.o.
Zawartość udostępnianego pliku PDF jest wartością intelektualną chronioną prawem autorskim. Reprodukcja całości lub części zawartości pliku jest zabroniona bez pisemnej zgody firmy Pet Publications Sp. z o.o. Odbiorca publikacji ma prawo kopiować ją wyłącznie na urządzeniach, których jest właścicielem i na własny użytek.

Na stanie

Muszlowce – architekci z Tanganiki

Muszlowce [fragment]

Trwająca miliony lat izolacja afrykańskiego jeziora Tanganika, liczącego sobie dzisiaj ponad 600 km długości, umożliwiła ewolucję wielu organizmom, których nie spotkamy pod żadną inną szerokością geograficzną. Wpływ na ten proces miały stabilne, niezmieniające się od tysięcy lat parametry fizyczne i chemiczne wody, buforowane przez magmowe skały zasadowe oraz brak katastrof unicestwiających dotychczasowe życie w jeziorze.

Poszczególne endemiczne gatunki ryb – wśród nich zaś przedstawiciele rodziny pielęgnicowatych (Cichlidae) – wykształciły w Tanganice, na owym poligonie doświadczalnym ewolucji, cechy przystosowawcze budzące zainteresowanie kolejnych pokoleń odkrywców, ichtiologów i akwarystów. Jedną z cech umożliwiających przeżycie okazała się tendencja do miniaturyzowania rozmiarów ciała. Inną było adaptowanie – jako miejsca schronienia, odbywania tarła i składania ikry – wąskich szczelin, przesmyków, grot i załomów skalnych, niedostępnych dla większych drapieżników i rybożerców.

Pośród tych ryb, nazwanych później zwyczajowo szczelinowcami, a należących do podrodziny Lamprologini, linia ewolucji wiodła również do twardych muszli pozostawionych przez żyjące w jeziorze mięczaki – głównie Neothauma tanganyicense, ale także Lavigeria grandis oraz Iridina spekei. Opustoszałe, zlepione niekiedy osadami mineralnymi, porośnięte glonami i tworzące ponad kilometrowej długości skupiska, w innych zaś rejonach jeziora rozrzucone pojedynczo wśród łach drobnego piasku lub na wpół zagrzebane w mule, muszle te zalegały na dnie, czekając jakby na powtórne zasiedlenie.

Opinie

Na razie nie ma opinii o produkcie.

Napisz pierwszą opinię o „Zeszyt Akwarystyczny nr 23 (23): Paweł Czapczyk: Muszlowce – architekci z Tanganiki”

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button