Uroplatus ebenaui w terrarium

Terrarystyka

0 3 1 minutę temu przeczytany

gekon liścioogonowy — Fot. Paweł Walenciak

Paweł Walenciak: Uroplatus ebenaui w terrarium

Bardziej niż jakiekolwiek inne gady, gekony liścioogonowe są kojarzone z Madagaskarem. Symbolizują one różnorodność i endemizm wyspy, a także jej reputację jako miejsca z niezwykłą i fascynującą fauną.

Gekony liścioogonowe fascynują ludzi od setek lat. Pomimo ich skrytego trybu życia, który nie czyni ich najbardziej rzucającymi się w oczy mieszkańcami Madagaskaru, te jaszczurki zostały wspomniane dość wcześnie w opisach flory i fauny wyspy przez francuskich kolonialistów. Niewiele innych kręgowców doprowadziło sztukę kamuflażu do takiej perfekcji, jak te gekony.

W numerze lipcowo-sierpniowym z 2021 roku Magazynu Akwarium opisywałem pierwszy gatunek tych gekonów: Uroplatus phantasticus, natomiast od tamtej pory w mojej hodowli pojawił się kolejny Uroplatus, a mianowicie Uroplatus ebenaui, którego hodowlę chciałbym Państwu przybliżyć w niniejszym artykule.

Wygląd gatunku
Uroplatus ebenaui to jeden z najmniejszych przedstawicieli swojego rodzaju, osiągający maksymalnie 86 mm długości całkowitej. Jego ciało przypomina liść, jest bocznie spłaszczone, a na kręgosłupie, łokciach i głowie występują charakterystyczne, kolczaste guzki. Ubarwienie tych gekonów może się znacznie różnić – od koloru beżowego, przez odcienie czerwieni, po brąz czekoladowy i jasnoszary. Niektóre osobniki wyróżniają się kremowym paskiem biegnącym wzdłuż kręgosłupa. Ich krótki ogon osiąga zaledwie 12-23 mm długości.
Samce są łatwe do rozpoznania dzięki zgrubieniom u nasady ogona, gdzie znajdują się narządy kopulacyjne. Wyróżniają się także asymetrycznym ogonem z niewielkimi ząbkowaniami, których brakuje u samic. Ponadto u samców często występuje większa liczba kolczastych guzków na grzbietowej części ciała.
Pod palcami gekonów Uroplatus ebenaui znajdują się lamelle – mikroskopijne struktury składające się z setek tysięcy włosków. Dzięki nim gekony potrafią przyczepiać się do gładkich powierzchni, co dało ich przodkom ewolucyjną przewagę, umożliwiając im zasiedlenie nowych środowisk.