Encyklopedia

Etroplus maculatus

Encyklopedia akwarystyczna

Żółtaczek indyjski (Etroplus maculatus)

Pochodzenie: pochodzi, zgodnie ze swą nazwą gatunkową, z wód zachodnich Indii i Sri Lanki. Zamieszkuje głównie dolne odcinki rzek tuż przy ich ujściu do oceanu.

Wielkość: dorasta do 8 cm długości.

Akwarium: pojemność 60-80l, dość silnie oświetlone i wyposażone w sprawnie działający, wydajny filtr. Jako podłoże najlepiej sprawdza się drobny żwir lub, ewentualnie, grubszy piasek. W przeciwieństwie do swych licznych kuzynów z rodziny pielęgnicowatych żółtaczki praktycznie nie kopią w podłożu i nie wyrywają roślin. Należy zadbać, aby akwarium obfitowało w kryjówki. W tym celu najlepiej zbudować dekoracje z licznych, płaskich kamieni ułożonych, tak aby tworzyły przytulne groty. Zbiornik powinien być gęsto zarośnięty, szczególnie odpornymi, szybko rosnącymi roślinami tworzącymi krzaczaste zarośla. Dobrze jest też umieścić na powierzchni wody nieco roślin pływających. Woda: temperatura 20 do 25°C, twardość do 20°dGH zaś pH 7,0-8,0 z dodatkiem 2-3 łyżeczek soli morskiej na każde 10l. Aby utrzymać odpowiednią czystość wody raz w tygodniu wystarczy podmienić ok. 10% zawartości zbiornika. Uwaga! Woda, której używamy do podmian, powinna charakteryzować się parametrami możliwie zbliżonymi do tej wypełniającej akwarium, żółtaczki są bowiem stosunkowo wrażliwe na wahania parametrów wody.

Charakterystyka: ryby te najlepiej pielęgnować w zbiorniku gatunkowym w ilości 3-4 par. Wskazany jest zakup grupki ok. 10 młodych osobników (rosną bardzo szybko) i umożliwienie im samodzielnego dobrania się w pary.

Opis: posiada bocznie spłaszczone, dość wysokie ciało przypominające w zarysie liść. Jego boki są ciemnożółte do jasnopomarańczowych. U dorosłych osobników wyglądają jak „przybrudzone”, pokrywają je bowiem nieregularnie rozmieszczone ciemne i szarawe plamy. Oczy również są ciemne. Szerokie płetwy grzbietowa i odbytowa sięgają daleko, dochodząc niemal do nasady płetwy ogonowej. Okalają one ciało żółtaczka, sprawiając, iż przypomina on nieco z wyglądu wyjątkowo dużego prętnika. Płetwa ogonowa jest mała ostro zakończona. Poprawne rozróżnienie płci sprawia sporo kłopotów. Dorosłe samce są nieco bardziej jaskrawe i mają delikatnie zaczerwienione końcówki płetw..

Rozmnażanie: dobraną parę tych rybek najlepiej przenieść do osobnego zbiornika o pojemności ok. 50 l. Na jego dnie powinny znajdować się płaskie kamienie i fragmenty skał, które będą stanowić idealne miejsce do złożenia ikry. Woda w akwarium koniecznie musi być posolona (w przeciwnym razie, nawet jeśli dojdzie do tarła i złożenia jaj, większa część ikry najprawdopodobniej spleśnieje). Czynnikiem stymulującym ryby do tarła jest lekkie podwyższenie temperatury wody do 25-28°C. Podczas tańca godowego samiec w charakterystyczny sposób trąca pyszczkiem samicę w okolicę brzucha i płetwy odbytowej. Ikra w ilości do 200-300 sztuk składana jest najczęściej na płaskim kamieniu. Dalej można postępować dwojako. Teoretycznie żółtaczki powinny opiekować się ikrą i potomstwem, jednak bardzo często zamiast tego po prostu zjadają swoje jaja (dotyczy to szczególnie młodych par, które po raz pierwszy przystępują do tarła). Można więc bezpośrednio po złożeniu ikry odłowić dorosłe ryby i pozostawić jaja ich własnemu losowi. Po ok. 2-3 dniach wylęgają się z nich młode, które po ok. 24 godzinach zaczynają żerować. Najlepszym pokarmem jest dla nich drobniutki plankton. W jego braku można podawać płynne pokarmy dla narybku wytworzone na bazie solowca lub świeżo wyklute larwy tego skorupiaka. Młode mają ogromny apetyt i rosną niezwykle szybko, uzyskując dojrzałość płciową  już po kilku miesiącach życia. Można również zaufać naturze i pozostawić dorosłe ryby wraz z ikrą. Teoretycznie powinny one pilnować jej we właściwy dla pielęgnic sposób, tj. wachlować jaja płetwami i usuwać pleśniejące ziarna ikry. Po wylęgnięciu się młodych rodzice przenoszą je do płytkiego dołka wygrzebanego w podłożu. Opieka rodzicielska powinna trwać aż do momentu podjęcia przez młode w pełni samodzielnego żerowania.

Pokarm: zjadają praktycznie każdy rodzaj pokarmu: suche płatki, granulki, tabletki, pokarmy liofilizowane, wszelkie mrożonki i żywe skorupiaki, skąposzczety i larwy owadów. Ryby nie gardzą również dodatkami roślinnymi – chętnie zjadają glony, parzone liście sałaty, szpinak. Należy zadbać, aby dieta ryb była możliwie urozmaicona – karmione jednostajnym, a zwłaszcza ciężkostrawnym pokarmem zapadają bowiem łatwo na trudne do wyleczenia schorzenia przewodu pokarmowego. (js)

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button