ArtykułyEncyklopedia

Helostoma temminckii

Encyklopedia akwarystyczna

Helostoma temminckii

Gurami całujący / Gurami całujące

Pochodzenie: Azja Południowo-Wschodnia: Półwysep Malajski, Indonezja, Jawa, Borneo, Sumatra, Tajlandia.

Wielkość: w naturze – do 30 cm, w akwariach – do 20 cm

Akwarium: zbiornik minimum 300-litrowy dla 3-5 osobników z niewielką liczbą ryb towarzyszących (np. z innych gurami czy prętników). Woda zarówno miękka, jak i twarda, pH w granicach 5-5 do 7,8. Temperatura w szerokim zakresie od 24 do 30°C. Preferowane obsadzenie zbiornika roślinami o twardych liściach (Echinodorus osiris, Vallisneria gigantea, Anubias nana, Microsorium pteropus) ze względu na zwyczaj zeskrobywania glonów, niszczący dla zbyt delikatnych roślin. Zbiornik powinien być dobrze oświetlony, ale też warto go częściowo przesłonić za pomocą roślin pływających.

Opis: w formie dzikiej ciało ryby jest srebrzysto zielone, forma hodowlana najczęściej spotykana w akwariach ma ciało różowawe, połyskujące srebrzyście. Płetwy gurami całującego są przeźroczyste, zaokrąglone, ogonowa – wklęsła. Najbardziej charakterystyczną cechą tej ryby jest jej pyszczek w kształcie wywiniętych warg. Nawet w pozycji zamkniętej przypominają ludzkie uśmiechnięte usta. To im H. temminckii zawdzięcza swoją potoczną nazwę. Od wewnętrznej strony wargi te posiadają drobne wyrostki ułatwiające zeskrobywanie glonów i rozdrabnianie pokarmów. Dymorfizm płciowy można określić dopiero u trzyletnich dorosłych osobników o długości powyżej 15 cm. Młodzież charakteryzuje się owalnym kształtem ciała, dopiero w okresie dojrzewania nabiera bardziej wyraźnych kształtów (zarysowuje się grzbiet i brzuch ryby, ciało staje się płaskie). Samice są większe, z okrąglejszym brzuchem. U dorosłych samców można natomiast zaobserwować niewielki guzek tłuszczowy na głowie.

Charakterystyka: jedyny przedstawiciel rodziny Helostomatidae – całuskowatych i jedyny gatunek w rodzaju Helostoma. Ryby towarzyskie i ruchliwe zajmujące głównie górne i środkowe strefy akwarium. Charakterystyczny pyszczek, poza funkcją zeskrobywania glonów, służy im do ustalania hierarchii niezależnie od płci. Ryby przywierają do siebie pyszczkami i przepychają się wzajemnie. Wygląda to widowiskowo i służy demonstracji siły, ale nie jest groźne, nie prowadzi do ran czy otarć.

Pokarm: wszelkie pokarmy suche płatkowane i granulowane z przewagą roślinnych, zwłaszcza spiruliny; ryby chętnie pobierają żywą lub mrożoną ochotkę, artemię czy wodzienia; niestrudzenie zeskrobują glony z szyb, roślin, dekoracji i sprzętów w akwarium.

Rozmnażanie: trudne. Najlepsze rezultaty uzyskuje się, kiedy do tarła ryby przystępują w układzie 2 samce i 1 samica. Stymuluje on samca silniejszego do większego wysiłku w produkowaniu „mleczu” do zapładniania ikry. Ryby należy wcześniej skarmiać larwami owadów ochotkowatych lub innymi wysokobiałkowymi pokarmami żywymi lub mrożonymi na przemian z roślinnymi. Tarło przeprowadza się w zbiorniku min 125 l z wodą pobraną z akwarium macierzystego o temperaturze zbliżonej do 29°C z dodatkiem roślin pływających i wydajną filtracją. Ryby gotowe do tarła stają się bardzo ruchliwe i zaprzestają żerowania. Kiedy samica jest gotowa, trąca samca w brzuch. Po odbyciu charakterystycznego tańca, samiec owija samicę i wyciska z niej ikrę, polewając ją „mleczem”. Ikra unosi się swobodnie w toni i na powierzchni wody. Akt ten powtarza się wielokrotnie. Łącznie samica może złożyć nawet ok. 2000 biało-przezroczystych jaj o średnicy 0,5 mm.

Po skończonym akcie płciowym tarlaki trzeba odłowić. Wylęg następuje w ciągu doby i przez następne dwa dni larwy, grupując się w roślinach, zużywają zawartość woreczków żółtkowych. Potem maluchy trzeba dokarmiać najdrobniejszym pokarmem żywym lub roztartymi na puder pokarmami płatkowanymi utrzymującymi się na powierzchni wody (ryby tylko stąd mogą ją pobrać – nie schodzą do niższych partii zbiornika). Woda musi być dobrze napowietrzana, ponieważ rybki nie mają wykształconego labiryntu i w pierwszych dniach życia nie są w stanie pobierać powietrza znad powierzchni wody. W pomyślnym odchowaniu narybku najbardziej istotne jest podawanie pokarmów odpowiedniej wielkości. Rybki mają bowiem niewielką średnicę gardzieli i nie są w stanie pobierać pokarmów zbyt dużych.

Opublikowano drukiem w Magazynie Akwarium nr 9/2015 (152).

Chcę zamówić prenumeratę
Chcę zamówić ten numer

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button