ArtykułyEncyklopedia

Osoka aloesowata (Stratiotes aloides)

Osoka aloesowata (Stratiotes aloides)

Opis: gatunek rodzimy, występuje w płytkich stojących wodach: stawach, jeziorach, starorzeczach i rozlewiskach. Tworzy okazałe rozety unoszące się w toni wodnej i częściowo wystające ponad wodę, mocno ukorzenione w podłożu przy pomocy długich i grubych korzeni. Rozety te mogą dochodzić nawet do 50 cm średnicy. Ich środkowe liście wystają w 2/3 ponad powierzchnię wody. Są jasnozielone, mięsiste, charakterystycznie szablasto wygięte, ostro zakończone i piłkowane na brzegach. Liście podwodne wyrastające w peryferyjnych częściach rośliny są znacznie delikatniejsze i mają mniej wyrazistą barwę. Okres kwitnienia przypada na wiosnę i lato (od maja do sierpnia). Na roślinie pojawiają się białe kwiaty – na jednym osobniku występują zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie. Te ostatnie, po zapyleniu, przekształcają się w owoce w postaci torebek o jajowatym kształcie i zielonej barwie.

Warunki uprawy: roślina niekłopotliwa w uprawie, choć często dość chimeryczna w okresie tuż po wsiedleniu do nowego zbiornika (zdarza się, że bez widocznej przyczyny nie chce rosnąć i zamiera). Najlepiej wkładać ją po prostu do wody w rejonach oczka o głębokości ok. 30-40 cm. Niektórzy hodowcy zalecają kotwiczenie jej poprzez przyciskanie korzeni kamieniami, ale najczęściej nie jest to konieczne. Roślina preferuje stanowiska silnie nasłonecznione, choć radzi sobie również w lekkim zacienieniu. Źle znosi silny ruch wody, najlepiej więc umieszczać ją w miejscach zacisznych, osłoniętych przed wiatrem i znajdujących się z dala od pomp, fontann i kaskad. Roślina unosi się po prostu częściowo zanurzona, zaś jej sięgające dna korzenie penetrują podłoże w poszukiwaniu substancji odżywczych. Najlepiej rośnie w wodzie o odczynie lekko zasadowym. Jej bieżąca pielęgnacja ogranicza się w zasadzie tylko do usuwania starych gnijących i żółknących liści, które należy obrywać, uważając aby nie uszkodzić sobie przy tym dłoni ich ostrymi, piłkowanymi krawędziami. Wczesną jesienią (wrzesień – październik) rośliny toną i pozostają na dnie przez całą zimę, częściowo w stanie zielonym. W celu zapewnienia im bezpiecznego zimowania opadłe na dno okazy należy delikatnie przesunąć w głębsze miejsce stawu, tak aby nie groziło im zamarznięcie wraz z wierzchnią warstwą wody.

Rozmnażanie: bardzo łatwe – zdrowa duża roślina regularnie wytwarza znaczne ilości rozłogów, na których wyrastają osobniki potomne (rozmnażanie wegetatywne). Należy poczekać, aż będą miały przynajmniej po kilka liści i wtedy można odcinać je i przenosić w inne miejsce. Możliwe jest również rozmnażanie generatywne za pomocą nasion.

Wykorzystanie: roślina wodna, słabo ukorzeniająca się w podłożu, przez część specjalistów traktowana nawet jako roślina pływająca. W oczku wodnym niebywale ozdobna, dzięki tworzeniu dużych, rozległych rozet, które mogą pokrywać znaczne obszary stawu. Nadmiar roślin należy regularnie usuwać, gdyż przyczynia się on do gromadzenia na dnie osadów i postępującej eutrofizacji zbiornika. (js)

Pokaż więcej

Powiązane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Sprawdź również
Close
Back to top button